Падчас маёй вучобы ў ГСГІ  Алена Браніславаўна Карпач выкладала батаніку, і таму мы з ёй знаёмы ўжо больш, чым 35 гадоў. Але даведацца падрабязней аб яе студэнцкай і працоўнай біяграфіі змог з нядаўняй нашай размовы. 9 класаў  Алена закончыла ў мястэчку Наваельня Дзятлаўскага раёну, пасля чаго паехала да сваякоў ў Хабараўск і там атрымала дыплом аб сярэдняй адукацыі. Але было вялікае жаданне вярнуцца на радзіму і яна яго здзейсніла. Да паступлення працавала ў райбыткамбінаце касірам. Зарабіла грошай, прыстойна апранулася і падалася на 2-х месячныя падрыхтоўчыя курсы пры ГСГІ.

Каб паступіць, давялося ўсе экзамены здаць на пяцёркі, бо толькі 20 % набору маглі тады складаць абітурыенты пасля 10 класаў. На двары быў 1958 год. На агранамічны факультэт набралі 75 чалавек, 60 з якіх былі хлопцы. Марыла раней паступаць у медыцынскі, ды пасля прагляду мастацкага фільма “Дело было в Пенькове”, у якім паказана, з якой радасцю прымаюць на вёсцы маладых спецыялістаў, памяняла сваё рашэнне. Вучылася так, каб атрымаць веды, адным словам добрасумленна. У інтэрнацкім пакоі жылі разам дзяўчаты з аграфака і будучыя заатэхнікі. Так жа разам і хадзілі на лекцыя, бо шмат якія былі агульнымі. З самага ранку адпраўлялі дзяжурнага, каб заняў месцы ў першым радзе, так як 90 % ведаў здабывалі не з кніжак, а з лекцыйнага матэрыялу. Абавязковымі для ўсіх былі заняткі спортам, мастацкай самадзейнасцю, асабліва ўдзел у хоры. Любімымі відамі спорту ў Алены былі бег на 200 м і кіданне дыску. Баскетбольная каманда сельскагаспадарчага інстытута ў тыя часы займала першае месца ў рэспубліцы. Якраз тады актыўна займаліся баскетболам  Эма Мялешчанка і яе будучы муж Аляксандр Дубко. А вечары ў інстытуце (танцы) праводзіліся кожную суботу ці нядзелю. З выкладчыкаў Алена Браніславаўна прыгадвае загадчыка кафедры батанікі і фізіялогіі раслін Вадзіма Андрэевіча Кумакова, які выкладаў фізіялогію і якога любілі ўсе студэнты. Са студэнтамі ён паводзіў сябе, як са сваімі калегамі, а падчас размовы на экзамене спрабаваў выведаць, як чалавек можа думаць. Адным з яго пытанняў, якое захавалася ў памяці,  было – чаму сланечнік паварочваецца за сонцам. Самога яго не правялі па конкурсу і ён ужо ў Саратаве абараніў доктарскую дысертацыю. Пазней, калі Алена Карпач засядзе за напісанне літаратурнага агляду для сваёй кандыдацкай, яна будзе некалькі разоў цытаваць яго навуковыя публікацыі. Згадвае Алена Браніславаўна і батаніка Ніну Васільеўну Вінаградаву, якая была цудоўным лектарам, а студэнты яе адначасова і баяліся і паважалі. І што тут гаварыць?! Ніну Васільеўну такой памятаю і я, і тое, што пайшоў далей па навуковай сцежцы, думаю толькі дзякуючы ёй. Бо яна адшукала мяне ў калгасе і выцягнула адтуль у аспірантуру, аб якой ніколі і не марыў нават…

Алена Карпач закончыла інстытут, у кішэні мела дыплом агранома, а побач мужа і дачку. Усёй сям’ёй адправіліся на Брэстчыну ў саўгас “Бярозаўскі”. Па законам таго часу па месцы размеркавання павінна была быць праца і для членаў сям’і. Калі яны прыехалі на працу, то месца агранома было ўжо занятае выпускніком Горацкай сельскагаспадарчай акадэміі і ёй прапанавалі месца брыгадзіра, на якім мог справіцца і чалавек без вышэйшай адукацыі. Вярнуліся ў Гродна. Уладкавалася на працу ў свой родны інстытут інжынерам глебазнаўцам. Працаваў глебазнаўчы атрад на вуліцы Парыжскай Камуны ў склепавым памяшканні. Кіраваў ім будучы акадэмік… Першы год даследавалі глебы Брэсцкай вобласці, другі – у Алтайскім краю. Дачка хварэла, пастаянна бываць у камандзіроўках было складана і Алена Карпач пайшла працаваць лабарантам на кафедру батанікі, якой тады загадвала Ніна Васільеўна Вінаградава. У тыя часы лабарант кафедры павінен быў валодаць прадметам на ўзроўні прафесара, таму рэгулярна хадзілі на лекцыі, ведалі мікрапрэпараты, прымалі адпрацоўкі ў студэнтаў. Праз год пачала працаваць асістэнтам і першым яе студэнтам быў Леанід Уладзіміравіч Жучко разам са сваімі аднакурснікамі, які пазней дарос да прарэктара па вучэбнай працы. Падчас працы асістэнтам падвышала кваліфікацыю ў Ленінградскім сельскагаспадарчым інстытуце, дзе і вырашыла стаць аспіранткай. Навуковы кіраўнік па прозвішчы Сувораў згодны быў узяць яе да сябе, але прынялі хлопца, у якога былі здадзены ўсе кандыдацкія экзамены. Яна вырашае стаць аспіранткай “ВАСХНИЛа”. Два ўступныя экзамены здала на 5 і толькі замежную мову на 4 і паступіла ў завочную аспірантуру, якую закончыла, атрымала вучоную ступень кандыдата сельскагаспадарчых навук па спецыяльнасці раслінаводства. Працавала старшым выкладчыкам, дацэнтам, два тэрміны была загадчыкам кафедры батанікі і фізіялогіі, пасля чаго ім стаў Сяргей Анатолевіч Тарасенка. Праз 4 гады, калі ён быў абраны на пасаду прарэктара па навуцы, Алена Браніславаўна Карпач зноў аказваецца на сваёй старой пасадзе, дзе і працуе пяты год.

Са сваіх аднакурснікаў яна прыгадвае акадэміка, дырэктара інстытута эксперыментальнай батанікі Ламана Мікалая Апанасавіча, доктара навук, загадчыка аднаго з аддзелаў інстытута аховы раслін Краўчык Жану, работніка міністэрства сельскай гаспадаркі Жук Ірыну, загадчыка аддзела НДІ Земляробства Хмурэц Канстанціна, другім сакратаром Гродзенскага райкама партыі працаваў Кашчэй Васіль…. Ды і ўсе астатнія займалі высокія пасады, але працавалі па атрыманай спецыяльнасці. Алена Браніславаўна паказвае два дыпломы аб заканчэнні ўніверсітэту марксізма-ленінізма, 4 пасведчанні аб падвышэнні кваліфікацыі ў Ленінградскім СГІ, апошні раз пры саюзе ў 1985 годзе яна была на падвышэнні кваліфікацыі загадчыкаў кафедраў Батанікі  у Кішынёве.

Матэрыял падрыхтаваны дацэнтам кафедры мікрабіялогіі і эпізааталогіі
Мікалаем Таранда